ΔΥΟ ΝΟΥΜΕΡΑ ΜΙΚΡΟΤΕΡΑ

Ένας άντρας μπαίνει σ' ένα κατάστημα υποδημάτων, κι ένας υπάλληλος τον πλησιάζει:

- Τι θα θέλατε παρακαλώ?

- Θα ήθελα ένα ζευγάρι μαύρα παπούτσια σαν εκείνα στη βιτρίνα. 

- Βεβαίως, τι νούμερο φοράτε? για να δω  . . .σαράντα ένα?

- Όχι θέλω τριάντα εννιά, παρακαλώ.

 - Συγνώμη πάλι, αλλά επιτρέψτε μου να σας μετρήσω το πόδι.

 - Μετρήστε όσο θέλετε, όμως, εγώ θέλω ένα ζευγάρι παπούτσια νούμερο τριάντα εννιά.

Ο πωλητής βγάζει ένα περίεργο εργαλείο για τη μέτρηση του ποδιού και με ικανοποίηση δηλώνει:

- Βλέπετε? όπως σας έλεγα, σαράντα ένα!

 - Δε μου λέτε, εσείς θα πληρώσετε τα παπούτσια ή εγώ?

- Εσείς!

- Λοιπόν, τότε μπορείτε να μου φέρετε το τριάντα εννέα νούμερο, σας παρακαλώ?

 Ο πωλητής, έκπληκτος αλλά συμβιβασμένος, πάει να φέρει το νούμερο τριάντα εννέα.

 Στο δρόμο καταλαβαίνει τι έχει συμβεί.

 Τα παπούτσια μάλλον δεν είναι για τον ίδιο, θα θέλει να τα κάνει δώρο.

 - Ορίστε, κύριε, μαύρο χρώμα, τριάντα εννιά νούμερο.

 - Μου δίνεται το κόκκαλο παρακαλώ.

 - Μα, θα τα φορέσετε?

 - Φυσικά!

 - Είναι για σας?

 - Ναι για μένα είναι, μου δίνετε το κόκκαλο?

 Το κόκκαλο είναι απαραίτητο για να καταφέρει να χώσει το πόδι του μέσα σ' εκείνο το παπούτσι.

 Ύστερα από πολλή προσπάθεια και γελοίες στάσεις, ο πελάτης καταφέρνει να χώσει τα πόδια του στα παπούτσια.

Με μορφασμούς πόνου κάνει μερικά βήματα πάνω στο χαλί, με αυξανόμενη δυσκολία.

 - Ωραία θα τα πάρω.

 Ο πωλητής, και μόνο που σκέφτεται τα δάχτυλα του πελάτη στρυμωγμένα μέσα στο τριάντα εννιά νούμερο, νιώθει να πονάνε τα δικά του πόδια.

- Να σας τα τυλίξω?

- Όχι, ευχαριστώ. θα τα φορέσω.

Ο πελάτης βγαίνει από το κατάστημα και περπατάει, όπως - όπως, τα τρία οικοδομικά τετράγωνα ως τη δουλειά του.

Είναι ταμίας στην τράπεζα.

Στις τέσσερις το απόγευμα, ύστερα από έξι ώρες και βάλε όρθιος μέσα σ' εκείνα τα παπούτσια, το πρόσωπο του είναι παραμορφωμένο, τα μάτια του κατακόκκινα και τα δάκρυα τρέχουν ποτάμι από τα μάτια του.

Ο συνάδελφος του στο διπλανό ταμείο τον παρακολουθεί όλο το απόγευμα και ανησυχεί.

- Μα τι έχεις? δεν αισθάνεσαι καλά?

- Μην ανησυχείς, είναι τα παπούτσια.

- Τι συμβαίνει με τα παπούτσια?

- Με σφίγγουν

- Γιατί? βράχηκαν?

- Όχι, είναι δύο νούμερα μικρότερα απ' αυτά που φοράω.

- Ποιανού είναι?

- Δικά μου.

- Δε σε καταλαβαίνω, δε σε πονάνε τα πόδια?

- Μ' έχουν πεθάνει στον πόνο.

- Τότε?

- Θα σου εξηγήσω, λέει, ξεροκαταπίνοντας.

- Εγώ στη ζωή μου δεν έχω μεγάλες απολαύσεις, στην πραγματικότητα, τον τελευταίο καιρό, οι ευχάριστες στιγμές μου είναι ελάχιστες.

- Και λοιπόν?

- Μ' αυτά τα παπούτσια υποφέρω. πονάω φρικτά, είναι αλήθεια... όμως, σε λίγες ώρες, όταν θα φτάσω σπίτι μου και θα τα βγάλω... φαντάζεσαι τι ηδονή θα νιώσω? απόλαυση, αδελφέ μου, απόλαυση!