Στα ορεινά χωριά της
Θεσσαλίας οι παλιοί τσοπαναραίοι μιλάνε για την μοναδικότητα του σπαραγμού της
ελαφίνας. Πριν πολλά χρόνια στον Κόζικα επί τρεις μέρες πληγωμένο ελάφι το έκλαιγε
η μάνα του και τα δάκρυα χύνονταν κορόμηλο.
Το σπαραγμό της ελαφίνας για
το χαμό του παιδιού της ζωντανεύει το γνωστό δημοτικό τραγούδι.
Κλάψε με μάνα μ’ κλάψε με
Με ήλιο με φεγγάρι
Και την αυγούλα με δροσιά
Ως που να βγει ο ήλιος
Να βγουν τα λάφια στη βοσκή…
Είναι επίσης ονομαστό και το
τραγούδι της Τουρκοκρατούμενης σκλάβας Ελλάδας, για τα βάσανα και τα δεινά της.
Με γέλασε η χαραυγή
Τ’ αστρί και το φεγγάρι
Και βγήκα νύχτα στα βουνά
Νύχτα στα κορφοβούνια
Κι ακούω τα πεύκα να βογκούν
Και τις οξιές να τρίζουν
Κι ακούω τα λάφια να βοσκούν
Ανέμελα στους λόφους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου