Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΤΟΝ ΛΑΤΡΕΥΟΥΝ

Ήταν μια φορά και έναν καιρό ένας βασιλιάς που η ματαιοδοξία του τον είχε τρελάνει...

Η ματαιοδοξία, τελικά, πάντοτε τρελαίνει τον άνθρωπο...

Ο βασιλιάς αυτός διέταξε να κατασκευάσουν έναν ναό στους κήπους του παλατιού του και μέσα στο ναό πρόσταξε να βάλουν ένα μεγάλο άγαλμα του ίδιου, στη στάση του λωτού.

Κάθε πρωί, μετά το πρόγευμα, ο βασιλιάς πήγαινε στον ναό του και γονάτιζε μπροστά στο άγαλμα του, λατρεύοντας τον εαυτό του.

Μια μέρα αποφάσισε ότι μια θρησκεία μ' έναν μονάχα οπαδό δεν είναι πολύ σπουδαία θρησκεία. οπότε σκέφτηκε να αποκτήσει και άλλους οπαδούς.

Έβγαλε τότε διαταγή ότι όλοι οι στρατιώτες της βασιλικής φρουράς θα γονατίζουν εμπρός στο άγαλμα τουλάχιστον μία φορά την μέρα.

Το ίδιο όφειλαν να κάνουν οι υπηρέτες του και οι υπουργοί του βασιλείου του.

Η τρέλα του μεγάλωνε καθώς περνούσε ο καιρός και δεν του έφτανε η υπακοή μόνο του στενού περιβάλλοντος.

Μία μέρα διέταξε τη βασιλική φρουρά να πάει στην αγορά και να του φέρει τα τρία πρώτα άτομα που θα συναντούσε.

"Με αυτά τα άτομα", σκέφτηκε,

"Θα αποδείξω την δύναμη της πίστης σ' εμένα, θα τους ζητήσω να γονατίσουν εμπρός στην εικόνα του και αν είναι σοφοί θα το κάνουν. Ειδάλλως δεν αξίζει να ζουν".

Οι φρουροί πήγαν λοιπόν στην αγορά και έφεραν έναν διανοούμενο, έναν ιερέα, και έναν ζητιάνο που ήταν πράγματι τα τρία πρώτα πρόσωπα που συνάντησαν.

Οδηγήθηκαν και οι τρεις στο ναό και παρουσιάστηκαν ενώπιον του βασιλιά.

"Αυτή είναι η εικόνα του μοναδικού και αληθινού θεού" τους είπε ο βασιλιάς, "Προσκυνήστε την αλλιώς η ζωή σας θα προσφερθεί σε θυσία".

Ο διανοούμενος σκέφτηκε: "Ο βασιλιάς είναι τρελός και θα με σκοτώσει αν δεν προσκυνήσω, εδώ προφανώς, έχουμε ανωτέρα βία, κανένας δεν θα κατακρίνει την πράξη μου, εφόσον δεν γίνεται από πεποίθηση αλλά για να σώσω τη ζωή μου και να προσφέρω στην κοινωνία" και έτσι γονάτισε μπροστά στο άγαλμα.

Ο ιερέας σκέφτηκε: "Ο βασιλιάς τρελάθηκε, και θα κάνει πράξη την απειλή του. εγώ είμαι ένας εκλεκτός του αληθινού θεού, άρα οι πνευματικές μου πράξεις αγιάζουν τον τόπο όπου βρίσκομαι.

Δεν έχει σημασία τι εικόνα έχω μπροστά μου, εγώ πάντοτε θα τιμώ τον ένα και μοναδικό θεό".

Έτσι και αυτός γονάτισε μπροστά στο άγαλμα.

Ήρθε η σειρά του ζητιάνου που δεν έκανε καμία κίνηση...

"Γονάτισε" πρόσταξε ο βασιλιάς...

"Μεγαλειότατε, εγώ δεν είμαι τίποτα για τον λαό, μπορεί να με τσακίζει στις κλοτσιές στα κατώφλια των σπιτιών, ούτε είμαι εκλεκτός κανενός, εκτός από λίγες ψείρες που διάλεξαν το κεφάλι μου για κατοικία τους.

Εγώ δεν ξέρω να κρίνω κανέναν, ούτε μπορώ να εξαγνίσω καμία εικόνα και τέλος για την ζωή μου, δεν νομίζω να είναι τόσο πολύτιμο αγαθό που ν' αξίζει τον κόπο να γίνω γελοίος για την διατηρήσω. Συνεπώς άρχοντα μου δεν βρίσκω κανέναν σοβαρό λόγο για να γονατίσω"

Λένε λοιπόν, πως η απάντηση του ζητιάνου, συγκίνησε τόσο πολύ τον βασιλιά, που ξαφνικά φωτίστηκε και άρχισε να αναθεωρεί τις απόψεις του.

Έτσι απλά λέει ο μύθος, ο βασιλιάς θεραπεύτηκε και διέταξε να αντικαταστήσουν τον ναό με ένα μεγάλο πνευματικό κέντρο και το άγαλμα με τεράστιες γλάστρες με λουλούδια...