Η ΑΛΕΠΟΥ

Για κανένα αγρίμι δεν έχουν γραφτεί τόσοι μύθοι και τόσες εύθυμες ιστορίες όσα για την αλεπού, την κυρά Μάρω των παιδικών μας χρόνων.

Σε όλες γίνεται λόγος για την πονηριά και την κατεργαριά της. Στους μύθους δε του Αισώπου είναι σχεδόν παντού η πρωταγωνίστρια.     

Ακόμα και ο ίδιος ο Χριστός την παραδέχεται όταν είπε μια μέρα στους Φαρισαίους για τον Ηρώδη «Πορευθέντες είπατε τη αλώπεκι ταύτη».

Όμως θα ξεκινήσω με τους μύθους που την παρουσιάζουν για χαζή.  Ένας σκύλος κι ένας κόκορας ένα πρωί από το σπίτι του αφεντικού τους αποφάσισαν να ζήσουν ελεύθεροι στο απέραντο ρουμάνι.

Όταν νύχτωσε λημέριασαν σ’ ένα δέντρο. Ο κόκορας έπιασε ένα κλωνάρι κι ο σκύλος χώθηκε μέσα στην κουφάλα του. Λίγο πριν ξημερώσει η φωνή του κόκορα τάραξε την ησυχία του λόγγου.

Άκουσε η αλεπού το λάλημα και ζουρλάθηκε από τη χαρά της. Τρέχει γρήγορα κάτω από το δέντρο που τον φιλοξενούσε. «Άκουσα τη φωνή σου και μαγεύτηκα, κατέβα κάτω να σε φιλήσω», είπε η αλεπού. «Ξύπνα πρώτα τον πορτιέρη μου», της αποκρίνεται ο κόκορας, «που κοιμάται στην κουφάλα για ν’ ανοίξει την πόρτα να κατέβω».

Η αλεπού, νομίζοντας πως στην κουφάλα υπάρχει δεύτερο πουλερικό όρμησε. Εκεί όμως έπεσε στα δόντια του σκύλου που την συγύρισε για τα καλά.