Η ΑΓΡΙΟΓΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ

Σύμφωνα με κάποιο μύθο   η αγριόγατα, όταν είδε πρώτη φορά λιοντάρι τρόμαξε. Έτρεξε και ζάρωσε σε μια άκρη περιμένοντας να δει τι θα κάνει το λιοντάρι. Εκείνο πήγε κοντά της και άρχισε να την οσφραίνεται. Αφού τελείωσε της είπε: «και εσύ από τη δική μας τη γενιά μοιάζεις, αλλά πολύ μικρή είσαι».

«Ζούσα πρώτα με του ανθρώπους αλλά έφυγα και πήρα τα μάτια μου για τους λόγγους. Αν ζούσες κι εσύ κοντά τους το ίδιο μικρός μ’ εμένα θα ‘σουν».

«Τόσο λοιπόν άγριος και δυνατός είναι ο άνθρωπος? Πολύ θα ήθελα να τον γνωρίσω», είπε το λιοντάρι.

Έτσι κι έγινε, ξεκίνησαν μαζί και μετά από κάμποσες ώρες περπατώντας μαζί στο δασωμένο βουνό, βλέπουν έναν ξυλοκόπο που ετοίμαζε ένα φορτίο ξύλα.

Πήγαν κοντά του και η γάτα για σιγουριά ανέβηκε σ’ ένα κοντινό δέντρο. Το λιοντάρι τον χαιρέτισε και του λέει: «έμαθα πως εσείς οι άνθρωποι είσθε πολύ δυνατοί και ήρθα να παλέψουμε μαζί».

«Πολύ καλά, να παλέψουμε», του λέει ο ξυλοκόπος, «πρώτα όμως να με βοηθήσεις να σχίσω αυτό το κομμένο ξύλο. Βάλε λοιπόν τα μπροστινά σου πόδια στη σχισμάδα για να μπορέσω να το σχίσω».                       

Ο ξυλοκόπος άνοιξε με τα χέρια του τις δυο μεριές του ξύλου κι όταν άνοιξε η σχισμάδα το λιοντάρι έβαλε μέσα τα πόδια του. Τότε ο ξυλοκόπος αμόλησε τις άκρες και μέσα στο ξύλο σφίχτηκαν τα πόδια του λιονταριού.

Παίρνει τότε ένα ρόπαλο κι αρχίζει να δέρνει το λιοντάρι του σκοτωμού. Από το πολύ το ζόρι του ζώου κάποτε το ξύλο σκίστηκε και το λιοντάρι τινάχτηκε πέρα κι έπεσε σαν ψόφιο. 

Ο ξυλοκόπος φόρτωσε τότε τα ξύλα του κι έφυγε για το χωριό. Η αγριόγατα που έβλεπε από το δέντρο κατέβηκε, πλησίασε το λιοντάρι και το ρώτησε όταν συνήλθε από τους πόνους, «πως σου φάνηκε λοιπόν ο άνθρωπος?», «εγώ αν ήμουν στη θέση σου, θα ‘χα πεθάνει πιο μικρός από εσένα» είπε το λιοντάρι.