Η ΝΥΦΙΤΣΑ

Σύμφωνα με τη λαϊκή λοιπόν παράδοση, η νυφίτσα ήτανε μια κόρη όμορφη και προικισμένη η καλύτερη του χωριού. Με τα χέρια της έγνεσε και ύφανε την προίκα της που ήτανε η καλύτερη του χωριού.

Την παραμονή όμως του γάμου της τη βρήκε μεγάλη συμφορά. Όλη την προίκα της την έκλεψε η φθονερή αδελφή της και δεν της άφησε ούτε κλωστή.

Έσκασε τότε η δύστυχη από το κακό της κι ο καλός Θεός τη λυπήθηκε και το μεταμόρφωσε σε ζουλαπάκι, αυτό που ονομάστηκε νυφίτσα επειδή χάθηκε νυφούλα.

Από τότε γύριζε στα καταγώγια, ταβάνια, κελάρια, τρύπωνε στα σεντούκια των κοριτσιών κι όπου έβρισκε ρούχα καθόταν και τα ροκάνιζε ώσπου να γίνουν κουρέλια.

Νόμιζε πως είναι η δική της κλεμμένη προίκα και την κατάστρεφε για να μην χαρεί η κακούργα αδελφή της.

Τα κορίτσια τότε για να γλυτώσουν το γιουρούσι της άφηναν επάνω στα μπαούλα μια ρόκα με μαλλί. Τότε η νυφίτσα καθόταν έγνεθε και δεν πείραζε την προίκα τους.

Κατά το χειμώνα η νυφίτσα εμφανιζόταν στα νυχτέρια των κοριτσιών. Περιφερόταν στα μαδέρια των ταβανιών. Είχε ξεθαρρέψει γιατί οι κοπέλες δεν τολμούσαν να την πειράξουν. Ούτε καν γύριζαν να την κοιτάξουν. Και το μόνο που κάνανε είναι μόλις την σκιάζονταν να λένε:

«καλή και άξια κοπελιά η νυφίτσα. Έφτιασε τα προικιά της κι ακόμα δουλεύει. Είπαν μάλιστα κι ένα λόγο, πως την απάνω Κυριακή η νυφίτσα παντρεύεται…»

Έτσι η νυφίτσα φεύγει ευχαριστημένη.