Η ΘΛΙΨΗ ΚΑΙ Η ΟΡΓΗ

Σ' ένα μαγεμένο βασίλειο όπου οι άνθρωποι δεν μπορούν ποτέ να φτάσουν ή ίσως όπου οι άνθρωποι μεταφέρονται αδιάκοπα χωρίς να το καταλάβουν...Σ' ένα βασίλειο μαγεμένο όπου τα αφηρημένα πράγματα γίνονται χειροπιαστά…Ήταν μια φορά και έναν καιρό... μία πανέμορφη λίμνη.Ήταν μια λίμνη με νερά κρυστάλλινα και καθαρά όπου κολυμπούσαν ψάρια όλων των χρωμάτων κι όλες οι αποχρώσεις του πράσινου λαμπύριζαν διαρκώς....Σε εκείνη τη μαγική και διάφανη λίμνη έφτασαν η θλίψη και η οργή για να κάνουν μπάνιο παρέα.Και οι δύο έβγαλαν τα ρούχα τους και γυμνές μπήκαν στην λίμνη.

Η οργή που βιαζόταν (όπως συμβαίνει πάντα στην οργή χωρίς να ξέρει το γιατί), έκανε μπάνιο στα γρήγορα και ακόμα πιο γρήγορα βγήκε απ' το νερό...Αλλά η οργή είναι τυφλή ή τέλος πάντων, δεν βλέπει ξεκάθαρα την πραγματικότητα.Έτσι γυμνή και καθαρή, φόρεσε βγαίνοντας απ' το νερό το πρώτο ρούχο που βρήκε…Και συνέβη εκείνο το ρούχο να μην είναι το δικό της αλλά της θλίψης…

....και έτσι, ντυμένη θλίψη, η οργή έφυγε.

Πολύ ήρεμη, πολύ γαλήνια, διατεθειμένη όπως πάντα να παραμείνει σε όποιο μέρος βρίσκεται, η θλίψη τελείωσε το μπάνιο της και - χωρίς καμία βιασύνη - χωρίς καμία συναίσθηση του χρόνου που περνάει, τεμπέλικα και αργά, βγήκε από την λίμνη.Στην όχθη συνειδητοποίησε ότι τα ρούχα της δεν ήταν πια εκεί.Όπως όλοι ξέρουμε, αν υπάρχει κάτι που δεν αρέσει καθόλου στη θλίψη, είναι να μένει γυμνή, έτσι φόρεσε το μοναδικό ρούχο που υπήρχε δίπλα στην λίμνη, το ρούχο της οργής.Λένε λοιπόν πως από τότε, πολλές φορές συναντάμε την οργή, τυφλή, σκληρή, τρομερή και θυμωμένη.Αλλά αν σταματήσουμε για λίγο και κοιτάξουμε καλύτερα, καταλαβαίνουμε ότι αυτή η οργή που βλέπουμε είναι μόνο μια μεταμφίεση και από πίσω από την όψη της οργής στην πραγματικότητα κρύβεται η θλίψη.