Τελειώνω με τον περίφημο και
τόσο διδαχτικό μύθο του αετού με τον γυμνοσάλιαγκα. Κάποιο πρωινό ο αετός
αγνάντευε από την ψηλότερη κορφή των απόκρημνων βράχων του βουνού, το γαλάζιο
ορίζοντα, καμαρώνοντας τη λεβεντιά και τη δύναμη των φτερών του.
Άξαφνα βλέπει δίπλα του να
σέρνεται απάνω στο βράχο ένας γυμνοσάλιαγκας. Ο αετός, τα ‘χασε. Δεν πίστευε
στα μάτια του. «Πως κατάφερες, βρε πανάθλιο ζούζουλο, να φτάσεις ίσα με εδώ,
τόσο ψηλά?» του κάνει απορημένος.
«Μα έχω κι εγώ τον τρόπο
μου», αποκρίνεται ο γυμνοσάλιαγκας, «κι ας μην έχω τα φτερά σου. Δεν είμαι
βέβαια αετός, μα είμαι αετονύχης».
«Μίλα βρε σιχαμερό ερπετό»,
ούρλιαξε ο αετός, «αποκρίσου πως έφτασες?».
Τότε ο γυμνοσάλιαγκας έδωσε
την κυνικότερη απάντηση του, που διατρανώνει τη μεγάλη δύναμη του αριβισμού κι
όλων των αδίστακτων καταφερτζήδων.
«Απορείς με τι τρόπο έφτασα
εδώ ψηλά?... θα σου εξηγήσω αμέσως, μη βιάζεσαι. Απλούστατα έφτασα, έρποντας,
γλύφοντας και με τα κέρατα μου»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου