Η λαϊκή παράδοση την οποία
μεταφέρει με τους παραπάνω στίχους ο Δροσίνης, έχει διάφορες τοπικές
παραλλαγές. Μερικές απ’ αυτές τις απαντάμε στην Αράχοβα του Παρνασσού, το
Αγρίνιο και την Λευκάδα.
Η πρώτη της Αράχοβας,
διηγείται πως ήταν κάποτε δυο αδέλφια, ο ένας δραγάτης στ’ αμπέλια του χωριού.
Ο άλλος που τον έλεγαν Αντώνη, του λέει μια μέρα: «απόψε θα ‘ρθω να σου κλέψω
σταφύλια χωρίς να το καταλάβεις».
«Έλα αν τολμάς, θα σε
τουφεκίσω», του λέει ο δραγάτης.
Ο Αντώνης, πήγε πραγματικά
εκείνο το βράδυ, ο αδελφός του όμως παραφύλαγε, τον είδε και πυροβόλησε στον
αέρα. Η σφαίρα όμως εξοστρακίστηκε και τον σκότωσε. Όταν είδε τον αδελφό του
νεκρό τον πήραν τα κλάματα.
Παρακάλεσε τότε τον Θεό να
τον κάνει πουλί για να κλαίει παντοτινά τον αδικοχαμένο αδελφό του.
Ο Θεός τον έκανε Γκιώνη.
Από τότε κλαίει συνεχώς τον αδελφό του φωνάζοντας «Ντων! Ντων!» ως που να
στάξει η μύτη του αίμα. Αυτό είναι σημάδι πως ο Αντώνης παίρνει το αίμα του
πίσω. Έτσι ησυχάζει ο Γκιώνης… 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου