Για το κροτάλισμα του
ράμφους του, υπάρχει μια λαϊκή παράδοση. Μια φορά κι έναν καιρό τα πουλιά δεν
είχαν λαλιά. Τα κάλεσε λοιπόν ο Θεός και τους ζήτησε να περάσουν ένα ένα από
μπρος τους για να τους χαρίσει φωνή.
«Απόψε δεν έχει ύπνο – είπε
ο Θεός – ώσπου να πάρετε όλοι σας τη φωνή που σας ταιριάζει». Το αηδόνι
αγρύπνησε πιο πολύ απ’ όλα. Ήταν περίεργο να μάθει τι φωνή θα έπαιρνε το κάθε
πουλί.
Ο Θεός τότε του έδωσε την
πιο γλυκιά φωνή και ξενυχτάει την άνοιξη τραγουδώντας.
Ενώ το λελέκι?, ράθυμο και
οκνό πουλί, το πήρε ο ύπνος. Όταν ξύπνησε την άλλη μέρα, ακούει δίπλα του ένα
κρακ κρακ. Βροντούσε η σιδερένια πόρτα. Έτσι νόμιζε πως αυτή είναι η φωνή που
του έδωσε ο Θεός κι άρχισε να την μιμείται.
Από τότε του έμεινε αυτή η
συνήθεια. Να κροταλίζει επάνω σε στέγες σαν πολυβόλο. Αυτό του έμεινε για φωνή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου