Η αγάπη και η λαχτάρα της
πετροπέρδικας για τα μικράς της είναι μοναδική. Ο Αριστοτέλης αναφέρει πως όταν
καταλάβει ότι βρήκαν τη φωλιά με τα μικρά της, βγαίνει έξω και κυλιέται στα
πόδια του κυνηγού, σα να προσφέρεται να την πιάσει ζωντανή.
Αυτό το κάνει, λέει ο
Αριστοτέλης, από πανουργία για να δώσει το χρόνο στα περδικόπουλα να πετάξουν
ένα ένα, κι άμα καταλάβει πως πέταξαν όλα, τότε την κοπανάει κι αυτή.
Η δημοτική μούσα τραγουδάει αυτή
τη λαχτάρα για τα παιδιά της με τους παρακάτω όμορφους πιστεύω στίχους:
Τήρα μη μοιάσεις του λαγού,
όπου γεννάει κι αρνιέται
Μοιάσε της πετροπέρδικας,
της αηδονολαλούσας
Που κάνει δεκαοχτώ πουλιά,
κανένα δεν αρνιέται
Κι αν πεσ’ και πάρει ο
αετός, ένα απ’ τα πουλιά της
Κάνει καιρό να πιει νερό,
θολώνει και το πίνει
Κι οπ’ εύρει μαύρη καψαλιά,
θα κάτσει να βοσκίσει
Κι οπ’ εύρει μαύρο
κούτσουρο, θα κάτσει να λαλήσει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου